شعری از حسین مسرور : سلام من به خوزستان

سلام من به خوزستان پیام من به سامانش

به بهمنشیر جوشان و به کارون خروشانش

به خرمشهر زیبا و به اهواز دل افروزش

به آبادان آباد و هرمزجان ویرانش

الا ای خاک خوزستان تو آنستی که دیدستی

سکندرها و قیصرها و لشکرهای جوشانش

اگر از هول قیصر بند شادروان گسست از هم

بدیدی دست و پا در بند آخر زار و گریانش

بمان آباد و فرخ روز و شیرین کام و روشن دل

که ایران مهد دانش هاست نپسندند ویرانش

شعری از میرزا آقاخان کرمانی : خوشا مرز ایران عنبر نسیم

 خوشا    مرز   ایران      عنبر    نسیم                   که  خاکش  گرامی تر  از  زرَ  و  سیم

    هوایش    موافق    به    هر    آدمی                   زمینش      سراسر    پر    از   خرَمی

    فضایش  چو  مینو  به  رنگ  و نگار                   به  یک  سو   زمستان  ، دگر سو بهار

    گر ازفارس گویی، بهشتی خوش است                  همه   مر ز  آن ، خرَم  و دل کش است

   به یک سوی ، اهواز    مینو  سرشت                    که  سبز  است  و  خرَم چو باغ بهشت

    گر از  ملک  کرمان  سرایم  رواست                    که هندوستانی   خوش  آب  و هواست

   به   نزد   کسی    کاو    بود    فرهمند                    یکی   نیل    کوچک     بود     هیرمند

   خراسان  ز چین و ختن خوش تر است                   که  خاکش  به  مانند  مشک  تر  است

   صپاهان  چنو   در   جهان  شهر نیست                   نداند   کسش   کز   خرد    بهر  نیست

    عروس    جهان    است   ملک اراک                    که  سر تا سرش مشک  بیزاست خاک

    هم  از  عهد   جمشید  و  کاووس  کی                   نبوده  است   ملکی  به   خوبی چو ری

    هم  آن   آذر  آبادگان   گوهری   است                  که  بر  روم و شامش بسی برتری است

    گر   آیی   سوی   رشت   و  مازندران                  پر   از    سبزه   بینی   کران   تا  کران

    همه   بوستانش    سراسر    گل  است                  به   باغ   اندرون   لاله   و  سنبل است

شعر ملک الشعرا بهار:هنگامِ فرودین که رساند ز ما درود؟

هنگامِ فرودین که رساند ز ما درود
بر مرغزارِ دیلم و طرفِ سپید رود
کز سبزه و بنفشه و گل هایِ رنگ رنگ
گویی بهشت آمده از آسمان فرود
دریا بنفش و مرز بنفش و هوا بنفش
جنگل کبود و کوه کبود و افق کبود
جایِ دگر بنفشه یکی دسته بدروَند
وین جایگه بنفشه به خرمن توان درود
کوه از درخت گویی مردی مبارز است
پرهایِ گونه گونه زده چون جنگیان به خود
اشجار گونه گون و شکفته میانشان
گل هایِ سیب و آلو و آبی و آمرود
چون لوحِ آزمونه که نقاشِ چربدست
الوانِ گونه گون را بر وی بیازمود
شمشاد را نگر که همه تن قد است و جعد
قدّی ست ناخمیده و جعدی ست نابسود
آزاده را رسد که بساید به ابر سر
آزاد بُن ازین رو تارک به ابر سود
بگذر یکی به خطـﮥ نوشهر و رامسر
وز ما بدان دیار رسان نو به نو درود
آن گلسِتانِ طُرفه بدان فرّ و آن جمال
وان کاخ های تازه بدان زیب و آن نمود
از تیغِ کوه تا لبِ دریا کشیده اند
فرشی کش از بنفشه و سبزه است تار و پود
آن بیشه ها که دستِ طبیعت به خاره سنگ
گل ها نشانده بی مددِ باغبان و کود
ساری نشید خوانَد بر شاخـﮥ بلند
بلبل به شاخِ کوته خوانَد همی سرود
آن از فرازِ منبر هر پرسشی کند
این یک ز پایِ منبر پاسخ دَهَدش زود
یک جا به شاخسار، خروشان تذروِ نر
یک سو تذروِ ماده به همراهِ زاد و رود
آن یک نهاده چشم، غریوان به راهِ جفت
این یک ببسته گوش و لب از گفت و از شنود
بر طَرف رود چون بوزد باد بر درخت
آید به گوش نالـﮥ نای و صفیرِ رود
آن شاخ هایِ نارنج اندر میانِ میغ
چون پاره هایِ اخگر اندر میانِ دود
بنگر بدان درخش کز ابرِ کبود فام
برجَست و رویِ ابر به ناخن همی شخود
چون کودکی صغیر که با خامـﮥ طلا
کژمژ خطی کشد به یکی صفحـﮥ کبود
بنگر یکی به رودِ خروشان به وقتِ آنک
دریا پیِ پذیره اش آغوش برگشود
چون طفلِ ناشکیبِ خروشان ز یادِ مام
کاینک بیافت مام و در آغوشِ او غنود
دیدم غریو و صیحه دریایِ آبسکون
دریافتم که آن دلِ لرزنده را چه بود؟
بیچاره مادری ست کز آغوشش آفتاب
چندین هزار طفل به یک لحظه در ربود
داند که آفتاب، جگر گوشگانش را
همراهِ باد بُرد و نثارِ زمین نمود
زین رو همی خروشد و سیلی زند به خاک
از چرخ بر گذاشته فریادِ رود رود !
بنگر یکی به منظرِ چالوس کز جمال
صد ره به زیب و زینتِ مازندران فزود
زان جایگه به بابُل و شاهی گذاره کن
پس با ترن به ساری و گرگان گرای زود
بزدای زنگِ غم به رهِ آهنش ز دل
اینجا بوَد که زنگ به آهن توان زدود

شعری از حسن غزنوی: نسیم خراسان

                   هر نسیمی که به من بوی خراسان آرد          چون دم عیسی در کالبدم جان آرد 

دل مجروح مرا مرهم راحت سازد              جان پردرد مرا مایه درمان آرد

گویی از مجمر دل آه اویس قرنی                 به محمد نفس حضرت رحمان آرد

بوی پیراهن یوسف که کند روشن چشم         باد گویی که سوی پرغم  کنعان آرد

یا سوی  آدم سرگشته رفته ز بهشت              روح قدسی مدد روضه رضوان آرد

در نوا آیم  چون بلبل مستی که صباش          خبر زا ساغر می گون به گلستان آرد

جان برافشانم صد ره چو یکی پروانه           که شبی پیش رخ شمع به پایان آرد

رقص درگیرم چون ذره که صبح صادق       نزد او مژده خورشید درفشان آرد

شادمان گردم چون دلشده ای کز زاریش       هم ملامتکر او وعده جانان آرد

سید حسن غزنوی(اشرف)

شعری از فردوسی درباره ی مازندران:که مازندران شهر ما یاد باد

که مازندران شهر ما یاد باد

همیشه بر و بومش آباد باد

که در بوستانش همیشه گلست

به کوه اندرون لاله و سنبلست

هوا خوشگوار و زمین پرنگار

نه گرم و نه سرد و همیشه بهار

نوازنده بلبل به باغ اندرون

گرازنده آهو به راغ اندرون

همیشه بیاساید از خفت و خوی

همه ساله هرجای رنگست و بوی

گلابست گویی به جویش روان

همی شاد گردد ز بویش روان

دی و بهمن و آذر و فرودین

همیشه پر از لاله بینی زمین