شعر ملک الشعرا بهار:هنگامِ فرودین که رساند ز ما درود؟

هنگامِ فرودین که رساند ز ما درود
بر مرغزارِ دیلم و طرفِ سپید رود
کز سبزه و بنفشه و گل هایِ رنگ رنگ
گویی بهشت آمده از آسمان فرود
دریا بنفش و مرز بنفش و هوا بنفش
جنگل کبود و کوه کبود و افق کبود
جایِ دگر بنفشه یکی دسته بدروَند
وین جایگه بنفشه به خرمن توان درود
کوه از درخت گویی مردی مبارز است
پرهایِ گونه گونه زده چون جنگیان به خود
اشجار گونه گون و شکفته میانشان
گل هایِ سیب و آلو و آبی و آمرود
چون لوحِ آزمونه که نقاشِ چربدست
الوانِ گونه گون را بر وی بیازمود
شمشاد را نگر که همه تن قد است و جعد
قدّی ست ناخمیده و جعدی ست نابسود
آزاده را رسد که بساید به ابر سر
آزاد بُن ازین رو تارک به ابر سود
بگذر یکی به خطـﮥ نوشهر و رامسر
وز ما بدان دیار رسان نو به نو درود
آن گلسِتانِ طُرفه بدان فرّ و آن جمال
وان کاخ های تازه بدان زیب و آن نمود
از تیغِ کوه تا لبِ دریا کشیده اند
فرشی کش از بنفشه و سبزه است تار و پود
آن بیشه ها که دستِ طبیعت به خاره سنگ
گل ها نشانده بی مددِ باغبان و کود
ساری نشید خوانَد بر شاخـﮥ بلند
بلبل به شاخِ کوته خوانَد همی سرود
آن از فرازِ منبر هر پرسشی کند
این یک ز پایِ منبر پاسخ دَهَدش زود
یک جا به شاخسار، خروشان تذروِ نر
یک سو تذروِ ماده به همراهِ زاد و رود
آن یک نهاده چشم، غریوان به راهِ جفت
این یک ببسته گوش و لب از گفت و از شنود
بر طَرف رود چون بوزد باد بر درخت
آید به گوش نالـﮥ نای و صفیرِ رود
آن شاخ هایِ نارنج اندر میانِ میغ
چون پاره هایِ اخگر اندر میانِ دود
بنگر بدان درخش کز ابرِ کبود فام
برجَست و رویِ ابر به ناخن همی شخود
چون کودکی صغیر که با خامـﮥ طلا
کژمژ خطی کشد به یکی صفحـﮥ کبود
بنگر یکی به رودِ خروشان به وقتِ آنک
دریا پیِ پذیره اش آغوش برگشود
چون طفلِ ناشکیبِ خروشان ز یادِ مام
کاینک بیافت مام و در آغوشِ او غنود
دیدم غریو و صیحه دریایِ آبسکون
دریافتم که آن دلِ لرزنده را چه بود؟
بیچاره مادری ست کز آغوشش آفتاب
چندین هزار طفل به یک لحظه در ربود
داند که آفتاب، جگر گوشگانش را
همراهِ باد بُرد و نثارِ زمین نمود
زین رو همی خروشد و سیلی زند به خاک
از چرخ بر گذاشته فریادِ رود رود !
بنگر یکی به منظرِ چالوس کز جمال
صد ره به زیب و زینتِ مازندران فزود
زان جایگه به بابُل و شاهی گذاره کن
پس با ترن به ساری و گرگان گرای زود
بزدای زنگِ غم به رهِ آهنش ز دل
اینجا بوَد که زنگ به آهن توان زدود

شعری از حسن غزنوی: نسیم خراسان

                   هر نسیمی که به من بوی خراسان آرد          چون دم عیسی در کالبدم جان آرد 

دل مجروح مرا مرهم راحت سازد              جان پردرد مرا مایه درمان آرد

گویی از مجمر دل آه اویس قرنی                 به محمد نفس حضرت رحمان آرد

بوی پیراهن یوسف که کند روشن چشم         باد گویی که سوی پرغم  کنعان آرد

یا سوی  آدم سرگشته رفته ز بهشت              روح قدسی مدد روضه رضوان آرد

در نوا آیم  چون بلبل مستی که صباش          خبر زا ساغر می گون به گلستان آرد

جان برافشانم صد ره چو یکی پروانه           که شبی پیش رخ شمع به پایان آرد

رقص درگیرم چون ذره که صبح صادق       نزد او مژده خورشید درفشان آرد

شادمان گردم چون دلشده ای کز زاریش       هم ملامتکر او وعده جانان آرد

سید حسن غزنوی(اشرف)

شعری از فردوسی درباره ی مازندران:که مازندران شهر ما یاد باد

که مازندران شهر ما یاد باد

همیشه بر و بومش آباد باد

که در بوستانش همیشه گلست

به کوه اندرون لاله و سنبلست

هوا خوشگوار و زمین پرنگار

نه گرم و نه سرد و همیشه بهار

نوازنده بلبل به باغ اندرون

گرازنده آهو به راغ اندرون

همیشه بیاساید از خفت و خوی

همه ساله هرجای رنگست و بوی

گلابست گویی به جویش روان

همی شاد گردد ز بویش روان

دی و بهمن و آذر و فرودین

همیشه پر از لاله بینی زمین

شعر مسرور اصفهانی درباره ی اصفهان

خاک هنر خیز من ای اصفهان
ای به هنر سرمه چشم جهان

لطف هوا و اثر آفتاب
کرده تورااز همگان انتخاب

آنچه دراین خاک خداآفرید
درهمه ی خاک کجا آفرید

زرکش وزربفت تو چون شاهکار
بافته بر حافظه ی روزگار

چون به کف آری قلم رنگ را
مات کنی مانی وارژنگ را

مسجد شیخ تو کهن موزه ایست
یا که درانگشت تو فیروزه ایست

خرمی مدرسه چارباغ
بردل فردوس برین هشته داغ

عالی قاپوکه مبادش زوال
تازه عروسی ست پرازخط وخال

مسجدشه بین وشبستان او
نقش جهان سردرایوان او

هرکه درآنجا به تماشارود
پای ندارد به دگرجا رود

غزلی از حافظ: ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس		بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس
منزل سلمی که بادش هر دم از ما صد سلام		پرصدای ساربانان بینی و بانگ جرس
محمل جانان ببوس آن گه به زاری عرضه دار		کز فراقت سوختم ای مهربان فریاد رس
من که قول ناصحان را خواندمی قول رباب		گوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بس
عشرت شبگیر کن می نوش کاندر راه عشق		شب روان را آشنایی​هاست با میر عسس
عشقبازی کار بازی نیست ای دل سر بباز		زان که گوی عشق نتوان زد به چوگان هوس
دل به رغبت می​سپارد جان به چشم مست یار		گر چه هشیاران ندادند اختیار خود به کس
طوطیان در شکرستان کامرانی می​کنند		و از تحسر دست بر سر می​زند مسکین مگس
نام حافظ گر برآید بر زبان کلک دوست		از جناب حضرت شاهم بس است این ملتمس